این دیپلماسی ملی است؟!

سخنان محمدجواد ظریف– که بیشتر خود را یک دوم خردادی می‌داند تا یک اعتدالگرا- در واقع دارای دو پیام اصلی است*؛ نخست او می‌خواهد به آمریکا بگوید *یگانه نیروهایی که درست سخن گفتن با آمریکا را بلدند همین‌هایی هستند که اکنون بر سر کارند لذا غرب نباید از انجام وظیفه تاریخی خود در ^ماندگار کردن آنها^ قصور کند.
و دوم، ظریف به صراحت اعتراف می‌کند این جریان برای ماندگار شدن در محیط سیاست داخلی کشور به کمک و اعانت و دستگیری غرب نیاز دارد و بدون آن، یعنی اگر قرار باشد صرفا به ظرفیت‌های داخلی خود اکتفا کند، بی‌تردید میدان را به حریفان واگذار خواهد کرد.
  هر دو اعتراف را باید به عنوان بخشی به یادماندنی از کارنامه جریان غربگرا در ایران ثبت کرد.
چه توافق نهایی انجام شود و چه نشود، این موضوع از یاد نخواهد رفت که چگونه کسانی وقتی خلوتی با دوستان آمریکایی خود پیدا کردند، نتوانستند در مقابل وسوسه «شیرین کردن خود» مقاومت کنند.*
منتها ظریف یک نکته را خوب گفته است؛ بله! در ایران، مردمی هستند که در موقع درست، در گرفتن تصمیم درست خطا نمی‌کنند.

باید یادآوری کرد هاله اسفندیاری، آمریکایی  ایرانی‌الاصل همان کسی است که سال 1386 طی سفری که به ایران داشت؛ دستگیر شد. او مدیر بخش مطالعات خاورمیانه اندیشکده «وودرو ویلسون» است و برنامه‌های مربوط به ایران در این موسسه، مستقیما تحت حمایت‌های بنیاد سوروس دنبال می‌شود. بنیاد سوروس نیر منشأ و مرکز برنامه‌ریزی‌ها برای انقلاب‌های مخملین در دنیاست. دلیل سفر هاله اسفندیاری به ایران نیز ایجاد شبکه‌ای از افراد همفکر و توانمندسازی این شبکه بود. آنها به بهانه‌ حضور این افراد در سمینارها و کنفرانس‌های خارجی، پازل‌های آموزشی خود برای اقدامات براندازانه را دنبال می‌کردند. در واقع هاله اسفندیاری در قالب موسسه وودرو ویلسون، نقش بازوی تحقیقاتی جورج سوروس را در ایران ایفا می‌کرد