این سرود استثنائی را با دقت بشنوید! رسما یک مارش جنگی است... به شدت برانگیزاننده، محکم و در عین حال پر محتواست. (به مردان تیز خشم که پیکار میکنند)
نه قربان صدقهی کسی میرود و نه چشم و ابرویی را توصیف میکند و نه تفاخری به ملیت و نژاد در آن دیده میشود. (به آنان که با قلم، تباهی دهر را // به چشم جهانیان پدیدار میکنند)
سرشار از مضامین کاملا انسانی (و لاجرم اسلامی) و جهانی است؛ عمیقا ستایشگر آزادگی و ترسیمگر درد مظلومان و مستضعفان است... (و این بند بندگی، و این بار فقر و جهل // به سرتاسر جهان، به هر صورتی که هست // نگون و گسسته باد...)
از خودمان نمیپرسیم، نباید بپرسیم که چرا همین پنج شش سرود و آهنگ انقلابی در این ۴۰ سال تولید شده است؟
نمیپرسیم، نباید بپرسیم که چرا انبوه کارهای تولید شدهی این روزها (از ایستادهایم ۱ و ۲ گرفته تا آثار حامد زمانی و کلیپها و نماهنگهای اصطلاحا انقلابی دیگر) اینقدر و اینطور به دل نمینشینند و برانگیزاننده و فراگیر نیستند؟ ورد زبان مردم نیستند؟
۴۰ سالگی انقلاب، شاید فرصت خوبی باشد برای تامل دردمندانه به چنین سوالاتی...
نوشتن دیدگاه