آنچه درپی می‌آید خاطره‌ای است که حضرت آيت‌الله خامنه‌ای در سال ۷۰ و در هنگام بازدید از منزل حضرت امام خمینی(ره) در قم آن را روایت کرده‌اند:روز دوم فروردين سال ۴۲ مثل همين حالا در مقابل چشمم قرار دارد...بعد از قضاياى مدرسه‌ى فيضيه و آن حوادث كذايى، اولِ شب خودمان را با دوستان به اين‌جا رسانديم - چون همه از اين خانه نگران بودند كه چه خواهد شد - از آن درِ حياط كوچك وارد شديم و ديديم كه ايشان آن گوشه‌ى حياط ايستاده‌اند و مشغول اقامه‌ى نماز مغرب و عشا هستند و جمعى هم با ايشان مشغول نمازند. آن‌چنان طمأنينه‌يى در وجود ايشان بود كه هر اضطرابى را تمام مى‌كرد؛ اصلاً كأنه هيچ حادثه‌يى اتفاق نيفتاده است؛ واقعاً مثل كوه استوار ايستاده بودند و مشغول نماز بودند؛ بعد هم از آن پله‌ها بالا آمدند و به اتاق دست چپ تشريف بردند و نشستند؛ طلبه‌ها هم ريختند كه بيانات ايشان را بشنوند.از جمله‌ى حرفهاى ايشان در آن روز - كه عين شدت اختناق و تسلط دستگاه ستمگر بود - اين بود كه گفتند اينها خواهند رفت و شماها خواهيد ماند و ما از اين سخت‌ترش را هم ديده‌ايم؛ تحمل و ايستادگى كنيد. اين براى ما درس اميد است. حقيقتاً استقامت ايشان در مقابل شدايد و اميدشان به آينده اين بود؛ و همين است كه امروز هم مى‌تواند ملت ما را پيش ببرد؛ يعنى اميد به آينده و ايستادگى در مقابل مشكلات. ايشان درس عملى و عينىِ اين را دادند و راهشان اين راه بود.